اروا چهوت» جشنی یک روزه است، که سالانه توسط زنان متأهل هندو برگزار می گردد. زنان متاهل هندو در این روز خجسته از طلوع آفتاب تا روئیت ماه در آسمان شب روزه می گیرند. بانوان روزه خود را با روئیت ماه در آسمان شب و دیدن صورت همسر و خوردن میوه های تازه و نوشیدن آب از دست شوهر افطار و برای رفاه و طول عمر شوهرانشان دعا می کنند. البته این جشنواره توسط بانوان مجرد نیز به امید آنکه همسری مناسب و دلخواه نصیبشان انجام می گردد و در زمان افطار نیایش های خاصی را به جای می آورند.
این جشن بر اساس تقویم هندوها در چهارمین روز از ایام کریشنا پاکشا (مرحله رو به زوال ماه) در ماه کارتیک طبق تقویم هندو تعیین می شود، ـ که طبق تاریخ میلادی در حدود هفته پایانی اکتبر است. ـ این جشن عمدتاً در ایالت های شمال هند مانند پنجاب، هاریانا، هیماچال پرادش، اوتار پرادش و راجستان برگزار می گردد.
ترکیب نام این جشن از دو واژه کلمه «کاروا» به معنای کوزه سفالی که دارای دهانه کوچک و «چهوت» به معنای چهارم می باشد که با هم به معنای کوزه سفالی چهارم است. کوزه سفالی از اهمیت زیادی در هندوئیسم و در میان بانوان برخوردار است، چراکه زنان از آن برای نیایش مخصوص در برابر ماه کامل استفاده می کنند. در حکایات و متون تاریخی آمده است که این جشن زمانی آغاز گردید که زنان هندو برای بازگشت سالم شوهران خود که برای جنگ به سرزمین های دور رفته بودند، نیایش می کردند. همچنین به مناسبت پایان فصل برداشت محصولات کشاورزی نیز این جشن برپا می گردد. در اصل این جشنواره فرصتی مغتنم را برای تقویت پیوندهای خانوادگی فراهم آورده است.
گرفتن روزه جزء لاینفک این جشن می باشد که در هندوئیسم به آن «نیرجالا» می گویند، که در آن زنان در طول نباید غذا و آب بخورند و در پیشگاه رب النوع های گائوری، تجسم پارواتی، که نشانة برکت برای زندگی و پیوند زناشویی طولانی مدت همراه با شاد است، نیاش کنند.
داستان های اساطیری مختلفی مرتبط با کاروا چاوت وجود دارد. یکی از محبوب ترین آنها مربوط به ساویتری است که درباره چگونگی عزم و همت زنی هندو می باشد که شوهر خود را از چنگال مرگ بر می گرداند. یکی دیگر از این داستان ها نیز مربوط به ویرواتی Veervati، می باشد. این داستان زیبا مربوط به هفت برادر که تنها یک خواهر مهربان دارند. اختصتص دارد. خواهر علاقه زیادی به شوهر خود ابراز می کند و برای همین امر در این روز خجسته روزه می گیرد. در یکی از این جشن ها شیطان بر او وارد شده و او را گمراه می کند و به او القاء می کند که می تواند روزه خود را افطار کند و او نیز گمراه شده و روزه خود را افطار می کند پس از آن شوهرش فوت می شود. او با غم و اندوه بسیار دوباره به درگاه ایزد دعا می نماید و طلب مغفرت و دعا و زاری می کند که در نهایت باعث می شود که شوهر او زندگی دیگری بیابد و او نیز به مبارکی چنین روزی روزه خود را تا روئیت ماه در آسمان شب ادامه می دهد و این روزه و ریاضت را محترم می شمارد.
این جشن در ایالت ماهاراشترا همچون ایالت های همجوار به ویژه شمالی با رسومی خاص برگزار می گردد. بانوان قبل از طلوع آفتاب از خواب بیدار می شوند و خود را آماده می کنند. باید گفت که در شب قبل از «کاروا چهوت» مادر شوهر برای عروس خود اقلامی همچون لباس، حنا، نارگیل، شیرینی، میوه و چوب سندور ارسال می کند. همچنین از سوی برادر دختر نیز هدایایی به رسم صلحه رحم ارسال می گردد. در این جشن مادر شوهر از غذای که عروس خود در سحرگاه برای گرفتن روزه استفاده کرده به همراه میوه های تازه، خشکبار، شیرینی ها، نان های سنتی و سبزیجات نیز می خورد.
با نزدیک شدن به غروب آفتاب، بانوان با سینی های خاص که در هندی به آنها «تالی» گفته می شود به دور هم جمع می شوند. در این سینی ها خکشبارهای گوناگون همچون نارگیل، میوه های خشک شده، بادام، و غیره، میوه تازه و یک چراغی که با روغن حیوانی روشن شده است و به آن دیا (چراغ) گفته می شود و یک لیوان لاسی (نوشیدنی از ماست، خامه و شیر)، شیرین و هدایایی است که به مادر شوهر خود اهدا می کنند اما قبل از آنکه آن را به او اهدا کنند، روی این تالی ها پارچه ای می اندازند.و پس از آن همگی به گرد رب النوع گائورا ماآ (الهه پارواتی) می نشینند و داستان کاروا چهوت توسط یک زن مسن روایت می شود که این روایت قسمتی از نیاش مخصوص این جشن می باشد؛ سپس زنان شروع به چرخاندن تالی ها به دور رب النوع می کنند که به آن تالی باتانا گفته می شود. این نیایش هفت مرتبه انجام می گردد. در حین انجام این کار، آنها آهنگی نیز می خوانند. در ادامه به سوی خانه مادرشوهر خود روانه شده و این تالی را به او اهدا می کنند. در زمانی که این هدایا به مادر شوهر اهدا می کنند باید پای مادرشوهر خود را لمس کنند که نشانه احترام به مقام اوست.
روزه داران زن با روئیت ماه در آسمان تاریک شب با دعا و نیاش مخصوص که به آن پوجا می گویند و دیدن روی شوهرفطار می شود. در زمان افطار زن روزه دار یک غربال که در زبان هندی به آن چانی و یک سینی تالی که در آن دیه (از آرد گندم)، شیرینی و یک لیوان آب به همراه دارند. آنها در آن زمان به جایی می روند که ماه کامل به وضوح قابل روئیت باشد، در آن زمان خاص از پشت غربال مخصوص به ماه نگاه می کند و پس از آن به شوهر خود همانطور از پشت دانه های غربال نگاه می کند و برای سلامتی او نیایش می کند. پس از آن، به پای شوهر خود دست را لمس کرده که به معنای سروری و احترام کامل به شوهر می باشد و پس از آن از سوی خانواده طرفین برای سلامتی هر دو نیاشی خوانده می شود و زن روزه دار روزه خود را با نوشیدن آب از دست شوهرش افطار می کند و شام می خورند. در ایالت های مختلف شام این جشن نیز متفاوت و گوناگون است به عنوان مثال شام در میان مردم ایالت پنجاب شامل هر نوع دال (غذای هندی که از عدس پوسکنده می باشد) به همراه خورش های دیگر، انواع سبزیجات پخته شده و خام و شیرینی و برنج و نان می باشد. در نزد افراد خانواده این شام مقدس می باشد.
آیین‌های مرتبط با این جشنواره و نمایش آن در فیلم‌ها و برنامه‌های تلویزیونی بالیوود باعث احیا و محبوبیت آن در مناطقی از هند که به صورت سنتی آن را جشن نمی گرفتند، شد. در حال حاضر، زوجینی که تازه ازدواج کرده اند، این مراسم متدوال شده است و حتی در برخی مناطق شوهر نیز روزه می گیرد. بزرگداشت این جشن در رسانه ها نیز کمک بسزایی برای محبوبیت آن در شهرها و روستا شده است.
منبع:
نظر شما